ترکهای ترکیه شباهتها و تفاوتهایی با مردم کشورمان دارند. نزدیکی جغرافیایی باعث شده است بسیاری از ضرب المثلهای ترکی و فارسی عین هم باشند یا از همدیگر وام گرفته شده باشند.
در این پست در مورد تعارف کردن بین مردمان ترکیه می خواهم بنویسم که تفاوت زیادی با تعارف تکه پاره کردن ما ایرانیان دارد.
ترکها تعارف به معنای ایرانی آن ندارند. یعنی به عنوان مثال وقتی از کسی دعوت می کنند آنرا نباید تعارف خالی در نظر گرفت. وقتی هم که یک ترک به شما پیشنهادی می دهد و شما تعارف می کنید نباید انتظار داشته باشید طرف مقابلتان به شما اصرار کند!
مثلا اگر از سوی یک ترک به صرف چایی دعوت شوید و شما نیز تعارف کنید اکثرا می گویند: سن بیلیرسین (خودت می دونی!)
ابتدا که به ترکیه آمده بودم زیاد می دیدم که ترک ها دست یکی را ببوسند، ابتدا آنرا به معنای پاچه خواری می گرفتم، به خصوص وقتی می دیدم جوانها دست مسئولان فلان حزب را می بوسند. اما بعدا فهمیدم اشتباه کرده ام و ترک ها در مراسم و مهمانی ها دست بزرگترها را به نشانه احترام می بوسند! این اختصاص به پست و مقام افراد هم ندارد.
یکی از محسنات تعارف نکردن ترک ها در مقابل دربهای ورودی رخ می دهد. آدم مجبور نمی شود 40-50 بار با طرف مقابل تعارف تکه پاره کند! بار اول که از درب دانشکده داشتم وارد می شدم با یک دانشجوی ترک کوچکتر از خودم همراه شدم و به عادت معمول تعارف کردم و ایشان هم مستقیما رفت تو! برایم جالب بود!
البته ترک ها در ترافیک معمولا به هم راه نمی دهند. واکنش ها هم معمولا تنها به جدال لفظی هم ختم نمی شود، بلکه باید شاهد دعوا بین راننده ها هم باشید. از این جهت راننده های ترک عصبی تر از راننده های ایران هستند.
موضوع تعارف که گفتم مصداق کلی است و شامل جزئیات نمی شود. تغییر فرهنگ بر اثر ارتباط با تمدن غرب باعث شده است تعدادی از جوانان از این قانون کلی تبعیت نکنند. اما در کل ترک ها بسیار کم تعارف می کنند. اگر هم تعارف کنند در تعارفشان صادق هستند. ضمن آنکه استانبول را همیشه باید از سایر ترکیه جدا کنید. استانبول یک کشور است در دل ترکیه: یک کلانشهر به معنای واقعی در جهان سوم!
0 کامنت:
ارسال نظر